در اسلام نیز توصیه‌های مهمی درباره‌ی این رابطه ارائه شده است و روایات بی‌شماری در رابطه با مسائل جنسی و آموزش آن موجود است که علم امروز هنوز قدرت درک برخی از آن‌ها را ندارد. این رابطه می‌تواند علاوه بر لذتی که دارد باعث به وجود آمدن عشق و علاقه‌ی میان زوجین شود. باوجود اینکه در دین مبین اسلام، از زمانی که صیغه‌ی عقد بین زن و مرد جاری می‌شود آن‌ها از نظر شرعی زن و شوهر هستند و انجام هرگونه رابطه‌ی زناشویی بین‌شان مجاز است ولی از لحاظ فرهنگی و اجتماعی انجام رابطه‌ی کامل جنسی قبل از شروع زندگی مشترک محدوده‌ی خاصی دارد و در عرف و فرهنگ ما برقراری رابطه‌ی کامل جنسی قبل از ورود به زندگی مشترک چندان پسندیده نیست. معمولاً زن و مرد مدت زمانی را تحت عنوان دوران عقد می‌گذرانند تا شناخت بیشتری از هم به دست بیاورند و آمادگی‌های بیشتری را برای شروع زندگی مشترک کسب کنند.

از طرف دیگر روان‌شناسان و مشاوران خانواده نیز علاوه بر عرف جامعه، این امر را نمی‌ستایند و معتقدند که رابطه‌ی زناشویی کامل بهتر است به بعد از ازدواج و در زمان شروع زندگی مشترک موکول گردد. تا هر کدام از طرفین با فراغ بال، نگرانی و اضطراب کمتری این دوران را سپری کنند.

اگر زن و شوهر در دوران عقد به این مسأله بی‌توجهی کنند ممکن است آسیب‌هایی ببینند. یکی از آسیب‌ها ممکن است این باشد که زمان آغاز زندگی مشترک آن‌ها بدون دلیل به تعویق بیفتد زیرا آن‌ها نیازهای خود را رفع شده می‌بینند و شاید هیچ دلیلی برای شروع زودتر زندگی مشترک و قبول مسؤولیت‌های دیگر نبینند. یا اینکه ممکن است در این دوران زن و شوهر دچار اختلافاتی شوند که باعث جدایی آن‌ها گردد که بازهم برای هردو طرف منجر به دردسرهایی شود. پس بهتر است که زن و شوهر در دوران عقد فقط به معاشقه بپردازند و از وجود یکدیگر لذت ببرند و با آرامش زندگی مشترک خود را آغاز نمایند